Voor de Operadagen Rotterdam bezocht ik deze voorstelling en schreef ik de volgende blogpost

Op een mooie zomeravond lopen we richting het strand van Hoek van Holland. Het Rotterdamse gedeelte, op zonnige dagen altijd goed voor een dagje siliconen, tatoeages en piercings kijken. Vastgeroeste denkbeelden.

We gaan naar Meneer Afzal in een leuke intieme setting. Acteur Pieter de Buysser kijkt met zijn olijke hoofd uitdagend de zaal in en vertelt dat dit verhaal 1.15 uur gaat duren. Ik slik. Kan ik zo lang mijn aandacht erbij houden?

Lieselot de Wilde zingt met heldere, betoverende stem. Ze begeleidt zichzelf en Pieter op banjo. Pieter legt uit wat ze is. Ze is vleestraan. Vleestraan? Vanaf dat moment neemt Pieter ons mee in zijn absurdistisch en boeiend verhaal dat zich afspeelt in een decor van Patrick Corillon. Het verhaal en decor doet me denken aan een psychadelische LP hoes van Pink Floyd. En aan de videoclip Love is all van Roger Glover and the Butterfly Ball. Geen moment tijdens de voorstelling verslapt mijn aandacht. Gaan er telefoons in de zaal af? Pieter verwerkt dit gewoon in zijn vertelling. “We zijn nog niet af van de planmatigheid”.

Wat regeert ons? Een korte beschrijving van het verhaal
We starten in een landschap waar we een nieuwe klimaatgesteldheid zullen krijgen. In deze weerkaart met hoge en lage drukgebieden vormen zich gedurende de voorstelling steeds meer draaiende raderen: “Sterf oude tijd!”

Meneer Afzal komt klem te zitten met zijn oor tussen het raam wanneer hij op kantoor aan het luisteren is naar wat de mensen op straat regeert. Zijn oor transformeert daardoor in een lange lap: “Gelijk een professionele dweil”. Het doet wel pijn maar zijn gehoor is loepzuiver en hij is blij. Nu kan hij nog meer horen. Hij gaat al om 14.30 weg van kantoor: zijn revolutie start met een wandeling in het park tijdens kantooruren.

Wat er volgt is een bizarre reis: hij wordt vrienden met het roodharige meisje Ruth, met Leo de Pauw die frank spreekt en in een elektrische rolstoel zit. Hij ontmoet een monster dat onder de luchthaven woont en weent “Ik ben wie jullie willen wie ik ben”. Een reis via een rivierpaling die boos is op de onderklasse. Langs de hoeksteen van de samenleving: “Was ik maar metafoor!” die graag een toefje bosgrond wil zijn. Langs een oude man in het bos: “Niet begrijpen is de ochtend van het inzicht”. Een inktvis waarvan de zuignappen met elkaar in discussie zijn. Metafysisch scheetgas. Het afkalfkalf. We leren “Burgerlijke gehoorzaamheid is een massavernietigingswapen” (en ik denk aan Faithless: “Inaction is a weapon of mass destruction”). Met Hong Kong Gold en mama Angelique. Kortom de bizarre metaforische gebeurtenissen buitelen over elkaar heen.

Slotsom
Na een lange en boeiende reis komen we met meneer Afzal tot de slotsom: “Er gaan vertellingen over veranderingen aan veranderingen vooraf”. En zo is het maar net, mijn raderen zijn volop aan het draaien en ik heb al de hele dag “Love is all” in mijn hoofd.

Komt dat zien!
Deze voorstelling is deze week nog te zien vanavond in ‘t Klooster, woensdag in het Chabot Museum, donderdag in RAAF, vrijdag in Toneelwinkel Pendrecht (uitverkocht) en zaterdag in Studio de Bakkerij